Σχόλιο προβληματισμού για την απεργία των σιδηροδρομικών στη Αμερική
Διχασμένη Αμερική», «βαθύ χάσμα Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων»,«κίνδυνος ακυβερνησίας» για την
κυβέρνηση Μπάιντεν μετά την επικράτηση των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων και διάφορα άλλα
μελοδραματικά γράφονταν και αναπαράγονταν μετά τις πρόσφατες ενδιάμεσες βουλευτικές εκλογές στις ΗΠΑ.
Πριν καλά καλά περάσει ένας μήνας, οι… «διχασμένοι» Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές ψήφισαν
παρέα και στα δύο Σώματα του Κογκρέσου νόμο της κυβέρνησης Μπάιντεν για την απαγόρευση των απεργιών που σχεδίαζαν οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους.
Μετά από απαίτηση 450 εργοδοτικών ενώσεων και επιχειρηματικών ομίλων, αξιοποιώντας αντιαπεργιακό νόμο του 1926 (!), ο… «προστάτης των συνδικάτων» Μπάιντεν έφερε με διαδικασίες κατεπείγοντος στο Κογκρέσο νομοθεσία που απαγορεύει τις απεργίες των σιδηροδρομικών και τους υποχρεώνει να αποδεχτούν τη Συλλογική Σύμβαση που απέρριψαν.
Και ποιο ήταν το… «μαξιμαλιστικό» αίτημα των εργαζομένων που απορρίπτει η εργοδοσία, με τις πλάτες του Κογκρέσου; Να δικαιούνται οι σιδηροδρομικοί 7 μέρες πληρωμένης αναρρωτικής άδειας τον χρόνο όταν αδυνατούν να εργαστούν για λόγους υγείας…
«Διχασμοί» όντως υπάρχουν στο αστικό πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ και αποτυπώνουν τεράστιες αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου. Για πολλοστή φορά, όμως, όπως και σε όλο τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, επιβεβαιώνεται ότι όλα αυτά πάνε στην άκρη όταν πρόκειται για την κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, για τη διασφάλιση των συνολικών συμφερόντων των μονοπωλίων. Ακριβώς όπως στην άκρη πρέπει να πετάνε και οι εργαζόμενοι όλες τις ψεύτικες «διαχωριστικές γραμμές» που λανσάρονται ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις…
